Leszkowi Żulińskiemu

nie wiem czy jestem patriotą

płakałem po papieżu
a wcześniej wyłączyli teleranek
więc z ekranu zebrałem biały proszek
i poszliśmy na sanki

kiedy na przekór
nie wiedząc zbyt wiele
mówiliśmy o amerykańskich zrzutach i ruskich ulotkach
wyrzucano nas ze szkoły

tak trochę na niby

smakowaliśmy Baczyńskiego a Stachura pisał
jak kochać gałązkę jabłoni
moja córka wzgardziła Kmicicem
lecz zostanie Aleksandrą

potem w burzy hormonów czuliśmy smak
kapitału
trzeba było jakoś żyć

towarzysze trzepali kasę
teraz siedzą na tronach
tacy europejscy w papierowych koronach
a my
spoglądamy na pełnoletnią
przecierając oczy

jesteśmy stado non grata
po naszych stronach barykady – wyżebrana dotacja
na kromkę idealizmu