Jest jak zawsze. Smieszno i straszno. I tak ma być. Medialna zupa na małym ogniu już prawie kipi, wylewają się burzyny i wkrótce rosół będzie gotowy. Byleśmy garnka nie spalili karmiąc się tym ożywczym posiłkiem. W szale zapamiętałego kupowania maseczek i zapasów w iście przedwojennym duchu. Społeczeństwo jest jak plastelina. Podatne na doniesienia prawdziwe i te mniej prawdziwe, aż po te półprawdziwe i te całkowicie nieprawdziwe, a jedynie rozszczepiające emocje jak jądro atomu. Społeczeństwo – pojęcie z gatunku nauk miękkich i pojęcie nieco na wyrost. Społeczeństwo nikt. Wirus lęku roznosi się w nim szybko i sprawnie. Bębenek podbija rytm i powoli już nikt nad tym nie panuje. Wieść rozmnaża wieść, a słowa używane są niczym pokrętła do podnoszenia stanu napięcia. Skąd my to znamy?

A jeśli fakty są przeciwko nam tym gorzej dla faktów. Zostawmy zatem: fakty, społeczeństwa i wirusy. Zostawmy plusy i minusy. Uprawiajmy kaktusy. Nie wymagają poświęceń, systematyczności i wody. Nie potrzebują nas, a rosną. Powoli, bo powoli, ale zawsze.

Z kolei żądne szybkiego wzrostu masy, ekscytujące się byle nowinką podrasowaną wydźwiękowo do rangi sensacji, nudzące się w swoich życiach uschematyzowanych do bólu i do zamęczenia materiału, poszukujące bodźców do jako takiej egzystencji – te pożałowania godne masy padlinożerców wszelakich niech pędzą jak barany na rzeź, jak stada i ławice, bezmyślnie podążając z głosem przywódcy. Skręt w prawo. Raz. Skręt w lewo. Dwa. Raz dwa. Raz. Dwa. Raz, dwa i raz…

A ja? Cóż ja? Anarchista idealista, jednostka nieprzystosowana, kontestująca i niepewna. Męczy mnie ta konstrukcja świata oparta na dewaluacji już nie tylko słów, ale i informacji, narracji oraz snutej opowieści. Opowieść nam się zepsuła. Zjełczała i zaśmierdła. Zrobaczywiała. Ponoć ekologicznie.

Jest jak zawsze. Wiek, nowy wiek niesie swoją zarazę w ich umysły. Chwała ludziom wolnym. Dobranoc.