Bóg wkłada słomkę w roztwór wodnomydlany
i rozdmuchuje nas po świecie
ze swojej wieczności

lecimy chaotycznie
gnani pragnieniem
pękamy
zostają po nas mokre plamki

jest nas wiele
niektóre mienią się w słońcu
inne ścielą na ziemię

ze swojego kruchego wnętrza nie dostrzegamy
całego piękna
tej boskiej zabawy

a ósmego dnia Bóg
przemienia roztwór w wino
siada przy świecach
by wskrzesić nas z resztek wilgoci