Jarosław Zieliński – warszawski poeta umarł młodo. Miał zaledwie 41 lat. Można powiedzieć, że Jego Serce zatrzymało się, kiedy czekaliśmy na kolejny dobry wiersz. Bo Jarek pisał dobre wiersze. Pięknie pisał, pięknie żył. Mam w rękach tom poezji – wybór wierszy Jarosława – Słowa i linie, wydane dwa lata temu. Moje refleksje czekają na publikacje. Przylgnęła jednak do mnie ta poezja. Towarzyszy mi. Może z uwagi na pokrewieństwo rówieśnicze zostałem powołany na członka Kapituły Nagrody Literackiej im. Jarosława Zielińskiego. To wspaniała inicjatywa, a są ludzie wielkich serc, którzy wesprą tę Nagrodę materialnie. Pamięć o Poecie zatem nie zginie. To wspaniale. Przewodniczącym Kapituły został Aleksander Nawrocki, sekretarzem Stanisław Grabowski, a ja wraz z Lam Quang My oraz Mikołajem J. Wachowiczem stanowimy gremium pomocnicze. Cieszę się z tego wyróżnienia i traktuję jako zaszczyt. Teraz od nas zależy zapewne prestiż tej nagrody, czyli należy nagrodzić rzecz dobrą i wartościową. Zapewniam Was, że zrobię wszystko, aby tak się stało. Daję na to słowo honoru. A wracając do Jarka. Mamy kolejną publikację Jego poezji oraz „o” Jego poezji. Zatytułowana jest „Pamiętamy” i jest „jeszcze ciepła”. Znajdziemy tam piękne refleksje Aleksandra Nawrockiego, Staszka Grabowskiego, Piotra Matywieckiego, Stanisława Nyczaja, Jędrzeja Konieczki, Elżbiety Brzozy, Heleny Tarko, Wojciecha Dąbrowskiego, Jacka Chudzika oraz mój tekst … którym niniejszym się dzielę:

„Pusta kartka”

Poeci nie umierają. Chowają się tylko w słowach, a one lecą z nimi wprost do nieba. Bramy tam szeroko otwarte. Drapieżne. Oczywiste. Jednak nikt nie czeka. Bóg się na nas obraził, bo się często z nim wykłócaliśmy. Taki to nasz los w walce o duszę tego świata. Jak w wierszu Bicie Serca (1987): Jesteśmy samotni i bezradni / pośród doskonałej maszyny świata/ (…) na zewnątrz kłębi się zło… I jakże to tak – zło w niebie? Czy na Ziemi? A może niebo jest już w piekle? Ktoś powiedział, że Bóg umarł, ale ja w to nie wierzę. A w co wierzę? W Twoje i swoje życie. W Twoją i swoją poezję. I w poezję Stachury, Różewicza i wielu, wielu naszych braci. Jarosław Zieliński – warszawski poeta – też żył szybko. Czasami za szybko. Jego serce biło mocno. Tak biją tylko serca poetów. Choć to serce okazało się słabe, a ta dysharmonia urodziła w efekcie trwałe, ponadczasowe piękno. Piękno słów. Jarek wybrał kilka metafor naszego pokolenia … i przeszedł na drugą stronę lustra. Wy, którzy władacie młodością: oddajemy wam / duszę i ciało…
Nic się Jarku nie zmieniło. Trochę Wisły odpłynęło. Trochę deszczu napadało. W Wielkanoc nawet spadł śnieg. Te same marzenia, ten sam świat, znajomy brud, i nawet, wiesz, ta sama miłość daje nam siłę, by żyć. A w poezji, no wiesz. W poezji Twoje serce wciąż bije. W nas bije – są „Słowa i linie”. Przez nasze palce sypie się piasek. Coś przemija, coś się rodzi. Wkrótce się znów spotkamy. I pewnie historia zatoczy koło. Deja vu.

„Rankiem”
Rankiem … zwykle czujesz,
że musisz zrobić
coś by Bóg w ciebie uwierzył (…)
a ja mogę ci dać tylko pustą kartkę
papieru – na której zapiszesz wszelkie pytania (…)
Po co mi ta kartka, pytasz, jeśli nie mam
adresu, nie mam znaczka, ani nawet dość siły, by
odnieść ją do skrzynki
Cóż, ja też nie potrafię jej stąd wysłać
trzeba udać się w podróż
To będzie nasza najdłuższa podróż. Wyprawa najważniejsza. Dotrzemy do jądra poezji, a tam, nic już nie będzie takie samo …