Długi czas mnie tu nie było. Wybaczcie. Trudny to był dla mnie czas. Przełomowy. Dziś już wiem.

Nic już nie będzie tak, jak dawniej. Nie miejsce to może jednak na snucie defetystycznych spowiedzi.

Chciałem się podzielić z Wami i ze Światem informacją oraz „radosną nowiną” narodzin mojego ósmego

już tomu. W dniu 15 lipca 2020 ukazał się, nakładem Wydawnictwa Adama

w Toruniu niniejszy tom:

Tom ten dedykowany jest mojej Mamie Krystynie, która pożegnała ten świat 17 maja 2020 roku (………)

Oto wiersz dla mojej Mamy:

wiersz dla mamy

kocham cię Mamo

także wtedy

kiedy mówisz cicho

że boisz się umierać

ja też się boję

krzyku mew

na nieznanym brzegu

i obcego nieba

w zasadzie

boję się uczuć

naszego kontaktu

od nowa

od początku

oczu się boję

bo widzą

czego nie chcą

i kleją się

i boję się okrutnej

bramy wieczności

za nią podobno

już tylko spokój i raj

Nic nie mów

Mamo

– ja też nie potrafię

może nauczymy się

zapominać

może zaczekasz tam

na mnie

właśnie tam

gdzie leżą na pięknie nakrytych stołach

wszystkie te niepokojące

odpowiedzi

Opublikuję tutaj jeszcze jeden wiersz, wiersz tytułowy.

korozja

w ciemnym pokoju

w korowodzie dni wypełnionych

gonitwą za niczym

tam

leżą nasze wiersze

jak ciała przed rozkładem i pochówkiem

w czarnej dziurze wszechświata

w gąszczu gorączki

w gorzkiej samotności

tam leżą

nasze oczy

porozrzucane bez godzin i nadziei

bez wyrazistości

spojrzeń

bez planet i sfer

bezładnie płynącego

czasu

oto dzieje się donikąd

Od prognozy przelotnych opadów

Do stopniowego ochłodzenia

które z wiekiem

staje się przekleństwem

krzyk nie pachnie krzykiem

podporządkował się teorii przemijania

według władców i mędrców

postacie na horyzoncie

nie są już szansą lecz trwogą

przed ostatecznym unicestwieniem powagi przemilczenia

w ciemnym pokoju w korowodzie snu wypełnionym oczekiwaniem

na nic

tam

tam

leżą nasze kości

spróchniałe

protezy wieczności

skorodowane

jak nieśmiertelność